Eenzaam is de spits

Eindelijk weekend! Eindelijk tijd voor onszelf, voor onze hobby's... De volgende dagen zullen overal ten lande opnieuwe duizenden klein mannen met een aanstekelijk enthousiasme het voetbalveld betreden en het beste van henzelf geven. Eén van die klein mannen is Jérémy Serwy. Al valt nog te betwijfelen of hij echt enthousiast zal zijn.

Jérémy Serwy (ser-wie?) doet waarschijnlijk niet zo heel veel bellen rinkelen. Bij de nakende uitreiking van de Gouden Schoen zal hij hoogstens per vergissing een punt toegekend krijgen. Niet geheel onterecht. Serwy is een spits of toch tenminste een aanvallende middenvelder, en hij heeft nog geen goal gemaakt en voorlopig nog maar twee assists gegeven. Maar toch, toch zou hij minstens één punt moeten krijgen, gewoon voor moed en zelfopoffering. Jérémy speelt immers voor Charleroi...

*sidder*
Ja, Charleroi, die steeds weer vuurspuwende vulkaan die nooit lijkt te doven. Dat wespennest waaraan iedere trainer zich steeds weer prikt en waar slechts één grote Iranese wespenkoningin (of is dat alleen bij bijen) de plak zwaait. Daar zet Jérémy Serwy tegen wil en dank zijn eerste pasjes als eersteklasservoetballer.

Vorige week kon ik het niet meer aanzien en sprong mijn gemoed vol van het diepe medelijden met de jonge Serwy. Tegen leider Racing Genk mocht hij iets voor het uur invallen. Een half uur speeltijd tegen een topper, mooi voor een rookie, zou je denken. En het werd nog beter, want al vrij snel redde hij zijn ploeg van een tegentreffer door een Genks schot op de lijn te keren...

Helaas stond zijn ploeg toen al drie doelpunten in het krijt. Nee, zijn ploegmaats Alessandro Cordaro, Maxime Brillault, Moussa Gueye, Naïm Aarab en anderen hadden er nog niet echt veel van terechtgebracht. Alleen die laatste had zich al echt doen opmerken, namelijk door Jelle Vossen van het veld te tackelen.

En in die omstandigheden probeert Serwy dus Charleroi, de club waar hij al lid van is sinds zijn 13de, sinds 2004 (Serwy is pas 19), in eerste klasse te houden. Zo goed als mogelijk probeerde hij van zijn speelminuten te benutten om richting te geven aan het Henegouwse spel. Hij was auteur van één van de weinige schoten richting Genk-doelman Thibaut Courtois. Maar de bal zeilde over.

"Eenzaam is de spits die niet scoort", zong Kommil Foo al ooit. Tom Pintens maakt al ooit het nummer "In Charleroi". "Eenzaam is de spits die niet scoort in Charleroi", het zou misschien geen hit worden, maar het is zo ongeveer wat het leven van Jérémy Serwy samenvat.

Kan er trouwens nog iemand volgen wie daar in doel staat? Bijna het hele afgelopen decennium, al is dat misschien overdreven, was dat Bertrand Laquait. Vorig jaar hadden ze Sébastien Chabbert, een Laquait light, ook wat prestaties betreft. En nu hebben ze Cyprien Baguette (21). En dan Kevin Dewolf (20). Maar ook die was snel weer weg, herinnert u zich zijn monumentale blunder tegen STVV. Dan was er Nicola Hatefi (19). En dan was Baguette er terug. Al werd die ergens tijdens de rust weer vervangen door Hatefi, dacht ik. Maar dan was hij toch weer terug... ik volg niet meer. Het moet zijn dat Abbas en, hoe noemt hun trainer ook weer, Csaba of zoiets, de tegenstander gewoon om de tuin wil leiden. Niet dat het veel helpt...