vrijdag 8 januari 2016

Met de P van Probleem

Geregeld fiets ik mijn dochter van bijna twee naar haar creche. Onderweg kijkt ze als een bijna-tweejarige naar de wereld en ik kijk mee. Auto! Veel auto’s! Een grote vrachtwagen! Mevrouw op de fiets! Hondje, poesje, vogel, nog vogel. Schaapje! Paardjes! Blikjes langs de weg. Kortom, altijd wat te zien en heel wat (fijn) stof om over te discussiëren.  

Onze route van iets meer dan een kilometer leidt ons ook voorbij twee grote billboards, een tegen de gevel van een huis en eentje vrijstaand langs de waterkant. Allerlei moois passeert er de revue: die bedriegers van Seats & Sofas, Bokrijk, Brabantia, Dag Allemaal… Maar sinds enkele weken worden we twee maal begroet door de nauwelijks in textiel verhulde derrière, naar ons gericht, van een ons onbekende dame. Dit beeld is vergezeld van de tekst “Een keer per maand is genoeg” en blijkt reclame voor het mannenblad-van-vele-oorlogen P-magazine.

Als mijn dochter en ik deze billboards voorbijrijden, is het gesprek al meermaals – zeker in het begin – gestokt. Ik heb haar al verschillende keren naar het beeld zien kijken en was al blij dat ze niet “mama” wees, zoals ze doorgaans doet bij elke dame die ze eender waar ziet, maar vraag me toch af wat er in haar bijna-tweejarige hoofdje omgaat bij het zien van deze foto. Als het kind nog een beetje ouder is en echt begint te praten en vragen te stellen, hoe moet ik haar dan uitleggen dat die dame daar staat om… tja, waarom eigenlijk? Om een blad aan te prijzen dat, na veel zoeken en tasten en pogingen tot reanimatie door onder meer de betreurde Patrick De Witte, die er een “fatsoenlijk” blad van wilde maken, zich toch maar heeft teruggeplooid op de oude waarden van vrouwelijk bloot en schoon, daarom? Maar moet dat vrouwelijk bloot en schoon dan op een poster van 7 op 5 langs de openbare weg hangen?

Opeens vraag je je af hoe ver we dan eigenlijk staan als samenleving, als we zo'n beelden van vrouwen (letterlijk) ophangen. Dit terwijl seksisme, discriminatie van vrouwen of van andersgeaarden, geweld soms, al enkele jaren weer helemaal terug zijn of lijken, vaak ook door sociale media. Femme de la rue, #wijoverdrijvenniet…  De rimpelingen van deze, op het moment zelf vaak kolossale, stenen in de kikkerpoel zijn al lang weer weg, en alles, of toch veel bleef bij het oude. Danira Boukhriss Terkessidis wordt onder het goedkeurend oog van tv-kijkend Vlaanderen geofferd op het altaar van de seksistische mop, moet zich nog bijna verontschuldigen omdat ze te slim was en wordt publiekelijk geschandpaald op twitter en hln.be. Intussen wordt Donald Trump bij elke vrouwonvriendelijke opmerking die hij maakt hoger op het schild geheven door Amerikanen die al lang de weg kwijt zijn en dan maar meteen enkele eeuwen terug in de tijd gingen, en worden vrouwen in Keulen, Hamburg, Frankfurt, maar ook op zoveel andere plaatsen, bepoteld, beschimpt, betast en verkracht.

En neen, nein, no, non, ik zeg nergens dat het onze eigen schuld is dat "onze" vrouwen worden aangerand, omdat er hier langs wegen en waterlopen enkele affiches staan met veel bloot. Je blijft van hen af, punt, zoals intussen al zo vaak gezegd. Zelfs als ze in een P-outfit naast u staan aan de toog van café De Sportvriend, is dat nog steeds geen uitnodiging tot eender wat. De daders van de aanrandingen in Keulen, maar ook van aanrandingen overal elders, blank, zwart, Noord-Afrikaans, Syrisch of niet, verdienen een waardige straf (we bedenken wel iets) en het maatschappelijk debat moet worden gevoerd. Maar kan dat wel écht als we het daarnaast nog steeds oké vinden dat dames in onze maatschappij als fijne vleeswaren worden getoond?