Of we misschien de slaaptrein zouden nemen voor onze citytrip naar Praag? Het was de vraag die we ons stelden. Waarom we dat in godsnaam zouden doen? Wel, met het oog op een latere reis, die ons eventueel per spoor langs allerlei Europese steden zou brengen. Een try-out dus. En omdat ik nu eenmaal niet zo erg vliegtuigminded ben. En omdat ik die ecologische voetafdruk toch enigszins wil beperken, maar dat zeg ik er natuurlijk niet luidop bij. Als u bij deze wil stoppen met lezen, mag dat, maar dan kijk ik u nooit meer aan.
De beslissing maakt wel dat je meteen tot een andere categorie van toeristen behoort. Niet meer het volk dat voor een paar uur naar Barcelona vliegt om daar een fancy zonnebril en nog fancier kleren te kopen dan ze al dragen en die van die ruim 1000 km enkel wat wolken zullen zien. Wel de zwaarbeladen rugzaktoerist wiens kleding enkel dient om zo comfortabel mogelijk te zitten/liggen, klaar om weer een nieuw stuk van de wereld en de daarbij horende overgangen tussen steden en dorpen, tussen landschappen en tussen culturen te aanschouwen. Klaar om mensen met totaal andere achtergronden, talen en opvattingen te ontmoeten.
Denk je.
Oh ja, de pientere lezer heeft al opgemerkt dat ik tot het deel van de "jeugd" behoor dat wel eens een citytrip maakt, iets waar de Leuvense wijsgeer Louis Tobback zijn bedenkingen bij heeft (ik maak nu even een bondige synthese van 'smans gedachtengang). Meer nog, ik maakte een citytrip op het moment dat de brave man zijn uitspraken deed. Daar had hij niet van terug. Maar dus wel met de trein en met de rugzak, en dat heeft toch zoiets anti-grootkapitalistisch en -consumeristisch, iets waar een socialist moeilijk tegen kan zijn.
Alhoewel, al die revolutionaire ideeën moesten al vrij snel -gedeeltelijk noodgedwongen- de prullenmand in.
Want vooraleer aan het treinavontuur te beginnen, moest er wel nog worden geïnvesteerd in zo'n grote en vooral kostelijke trekkersrugzak, statussymbool par excellence van de trekker. En in het station waar we moesten overstappen kon een bezoek aan wereldveroveraar en "global village"-icoon Starbucks natuurlijk niet ontbreken. Al drukte een foldertje ons daar op het hart dat alle koffie "fair trade" was en was er Bionade, dus hoe goed waren wij wel niet bezig?
En de eerlijkheid gebiedt me ook om te zeggen dat het eerste deel van de reis niet echt per soort van transsiberische express of Peking express verliep, zoals het een goede rugzaktoerist betaamt, maar wel per comfortabele Thalys. Alwaar we dan ook aardig uit de toon vielen met onze rugzak, tussen zakenlui die op vrijdagavond om half acht lustig doordeden wat ze al de hele dag aan het doen waren, namelijk "meeten". "Change management", "policies" en "next steps", las ik op de notitieblok van de vrouw in de zetel voor mij, terwijl de vergadering verder in het Duits werd gevoerd ("Ja, vielleicht" en zo, u kent dat wel, dat Duits). En ik vroeg me af of ze op dat moment niet liever bij haar kinders zou zitten. Maar dat had ik natuurlijk ook gedacht als er een man voor me had gezeten, wat denkt u wel?
En eenmaal in de slaaptrein bleek dat contact met andere culturen en zo ook nogal mee te vallen. Medereizigers hadden vooral oor en oog voor hun mp3-speler, iPod- of Phone en digitale camera. Ik zag twee kerels binnenwandelen met een McBox van McDonalds, terwijl het meisje tegenover mij zich in alle bochten wrong in dat bed van 1,70 m lang, een halve meter breed en een halve meter hoog om vervolgens haar MacBook open te klappen. Misschien naar FourSquare? "@ a small train carriage w/ 5 others"
Dhr. Tobback heeft misschien wel ergens gelijk: een oproep tot een echt "change management" kan geen kwaad. Misschien leren we zo net iets meer "out of the (Mc)box" denken...
