Achtergrond van een bakfietsgeneratie

Vroeger waren mensen op hun dertigste op hun hoogtepunt, klaar om de wereld te veroveren. Vandaag de dag hebben dertigers pas een gezin, en beginnen ze soms vreemde dingen te doen. Ze beginnen allereerst al halftijds te werken om tijd te maken voor de "kids", steken die "kids" vervolgens in een bakfiets, gaan zelf kleren (of zelfs decoratie!) breien of naaien of tweedehands kleren kopen, beginnen hun eigen groenten te verbouwen, slaan aan het "letsen" of volgen allerlei kook- en andere cursussen die hun sociaal leven nog een beetje meer overhoop gooien.

De vraag is dan, waarom laten deze mensen (waartoe ik, voor alle duidelijkheid, (nog) niet behoor) hun veelbelovende carrière zomaar schieten, zeggen ze "nee" tegen het geld en de sociale status, om zich op zichzelf en hun naaste omgeving te keren? Welke trauma's spelen mee, en hoe moet dit voor volgende generaties worden voorkomen?

Misschien zijn er wel objectieve redenen. Wie eind jaren 70, begin jaren 80 is geboren, pakweg het jaar 1979, heeft immers al behoorlijk wat meegemaakt in zijn of haar leven. Volgt u even mee.

Je wordt geboren, en de oliecrisis breekt uit. Je ouders hebben het niet gemakkelijk, maar kopen je toch maar een fiets voor je eerste communie.

Terwijl je daarmee je eerste rondjes maakt, schiet een bende schorremorrie een hoop levens aan flarden bij de Delhaize.

Als je 7 bent, ontploft een groot gebouw in Rusland, en opeens eten jullie geen sla, prei of spinazie meer. Maar dat laatste vind je niet zo erg. En de gevolgen van die ontploffing vallen nog wel mee, de weerman Pien heeft het gezegd! Maar datzelfde jaar zie je je vader toch nog wenen (voor de allereerste keer, mannen wenen immers niet) en dat is wanneer een kerel in Mexico gans alleen tegen een stilliggende bal mag trappen (een pienaltie, of zoiets) en daarna als een dolle begint rond te lopen. Nadien is er ook nog een grote bijeenkomst op de Grote Markt in Brussel, en die ene met z'n onnozele blonde krullekes die veel show verkoopt.

Als je 10 jaar bent, beginnen ze in Duitsland een muur af te breken, en daar is precies veel volk voor nodig. Mensen kruipen op de muur en zijn blij. En dan is er die oude man met die grappige vlek op zijn hoofd, die precies belangrijk is, want hij komt veel op de televisie. Er is iets met een ijzeren gordijn, en dat vind je vreemd want gordijnen zijn toch van stof? Je ouders zeggen dat de wereld gaat veranderen en dat de columnisten (of zoiets) nu nooit meer aan de macht zullen komen. Ze vinden dat precies jammer en kijken naar foto's van "mei 68" of zoiets.

Ondertussen zijn er ook veel nieuwe programma's op de tv gekomen, met veel kleur en zo. Precies interessant, want je vader en moeder kijken nu veel meer naar de televisie en veel minder naar mekaar... of naar jou!

Op je elfde breekt er een oorlog uit, in Koeweit. Ver weg alleszins, want er is veel woestijn. Saddam Hoessein heeft dat land binnengevallen, voor olie of zoiets, en de Amerikanen moeten gaan helpen. 's Nachts is er veel vuurwerk en er zijn vooral veel branden. Op school speel je "Zoek het vijfde zwijn: Saddam Hoessein!" en je houdt een spreekbeurt over tanks en scudraketten.

Op je vijftiende zie je je vader toch nog eens wenen, weeral bij de voetbal, als Philippe Albert tegen "dollanders" scoort.

Op je zeventiende staat het land op z'n kop omdat ze meisjes hebben ontdekt bij Marc Dutroux. Je protesteert mee tegen het "spaghetti-arrest" tegen de verwijdering van onderzoeksrechter Connerotte. Eigenlijk vooral omdat je dan een voormiddag geen school hebt. Op je pentium 486 schrijf je een stukje voor de schoolkrant om je gevoelens te kanaliseren.

Je gaat vier jaar studeren, en als je afgestudeerd bent, en je ligt in september 2001 welverdiend in de zetel, zie je plots een vliegtuig zich in een wolkenkrabber boren en de wereld veranderen. Er komen gevallen met Joe Van Holsbeeck, Hans Van Themsche, er wordt geschoten op scholen en overal zo'n beetje.

Een jonge dertiger heeft de computer zien evolueren van pentium tot ipad, heeft de eerste en de tweede wereldoorlog zeker niet, maar toch nog heel wat andere oorlogjes zeker wél meegemaakt, deed z'n eerste impulsen op in de grauwe jaren 80 en zag de wereld (delen van de wereld alleszins) dan langzaamaan welvarender worden, maar ziet nu alles rondom hem weer iets minder langzaam ineenstorten. En hij/zij heeft de volledige teloorgang van de Rode Duivels kunnen meemaken. Is het dan niet logisch dat hij zich nu, nu hij het zelf voor het zeggen heeft, een beetje afkeert van die grote, boze wereld?