Waarom de kuisvrouw Aicha heet (en de babe niet)

Afgelopen dinsdag had ik het geluk om nog net het einde van het programma "Jonas & Van Geel" mee te pikken, een talkshow (al heet dat tegenwoordig "late night show" zeker?), waarin - zoals het een talkshow betaamt - een mengelmoes aan gasten het op een gezellig keuvelen zet. Die gasten waren deze keer de genaamden Nathalie Meskens (wist u trouwens dat zij is afgevallen?), het ensemble K3 en de Engelse entertainer Robbie Williams. Het leek een amusante boel, en als afsluiter van het programma mocht de heer Williams nog een van zijn nummers ten berde brengen, daartoe in zijn beste Oxford English aangemaand door gastheer Van Geel.

Maar eerst, zei Van Geel, wilde hij nog wel een selfie nemen met zijn gasten, want een Robbie Williams en K3 krijg je niet elke dag over de vloer. En wat dachten de aanwezigen ervan als ze die selfie "a little bit" zouden "up spicen"? Uiteraard zei niemand "nee", en als was het afgesproken kwamen de "spices" van achter de coulissen aangewaaid. Een koddige tweeling in tutu die blijkbaar nog had deelgenomen aan de "Little big shots"-show van mevrouw Meskens, een levensgrote Pikachu, een paar schattige hondjes, drie babes in zeer weinig verhullende kledij en "laten we er de kuisvrouw ook bij roepen" Aicha de kuisvrouw. Waarop - volgens de VTM persdienst op Twitter - "de coolste selfie ooit" werd getrokken. Het moet zijn dat de woordenboeken daar stoppen bij de N, zodat ze nooit aan "overdrijving" zijn geraakt.

Het zag er een leuke boel uit, maar toch stelde ik me enkele vragen bij dit moment van geluk. Als ik meedeed aan clickbait-internethoererij, ik zou dit titelen als "tien (of minder) dingen die er mis waren aan de "coolste selfie ooit" van Jonas Van Geel", maar ik zal eraan weerstaan. Maar dus...

- Nathalie, Robbie, Marthe, Hanne en Klaasje: het was weer lekker "all white", daar op de sofa van de heer Van Geel. Het moet zijn dat Sven De Ridder ziek was, anders had hij dit clubje ongetwijfeld vervolledigd - het was immers een programma op de VTM. En blijkbaar moest er worden gewacht tot een selfie moest worden "upgespiced" vooraleer er iemand met een andere huidskleur in beeld mocht komen, en dat waren dan de olijke tweeling, Aicha de kuisvrouw (spreek uit "kûsvra") en nog een Aziatisch type waarvan ik niet meer precies weet wat hij deed. Zij mochten opdraven,  Niet dat het een tweede Terzake of De afspraak moet worden, maar misschien is er ook wel iemand van allochtone origine die iets leuks of boeiends te zeggen heeft in de talks? We suggereren maar iets. Zeker de toon waarop Aicha de kûsvra werd geroepen - "Kom Aicha, kom!" - ontlokte zowel aan mij als aan mijn eega een "Komaan, gast!"-reactie. Lekker denigrerend omgaan met de poetsvrouw, geweldig, en een stevig hart onder riem van alle poetsvrouwen- en mannen, of ze Aicha, Marc of Lien heten, die godverdomme het vuile werk voor ons opknappen en daarvoor verhoudingsgewijs nog karig worden beloond ook. Even checken op Twitter leerde echter dat voor de rest niemand onze verontwaardiging deelde, de linkse Twitterati keken blijkbaar naar iets anders of zaten in De Monk in Brussel te overleggen hoe ze de wereld zouden redden.

-Pikachu, een getalenteerde tweeling, hondjes ... een kuisvrouw. Wat hoort er niet in het rijtje thuis? Blijkbaar is iemand die haar beroep uitoefent evenzeer een curiosum als de eerste drie, en zeker als het een allochtone is! Was het een optie dat de kuisvrouw niet Aicha maar Sofie had geheten? Of Sylvia, of Wendy? Wellicht niet, wegens niet zo verdomd hilarisch grappig.

- Waarom hadden de babes een blanke huidskleur (makkelijk vast te stellen aangezien er heel wat huid zichtbaar was) en de kuisvrouw niet (helemaal)? Misschien waren er ook wel knappe allochtone dames die het zagen zitten om zich quasi volledig bloot te geven voor het plezier van enkele mannen (het moet gezegd, het was geen onaangenaam zicht)? Dan kon de kuisvrouw misschien blank zijn? Wellicht was ook dat nooit een optie.

- Waarom moesten daar überhaupt babes komen aanhuppelen, meisjes van amper 18 die zo ongeveer alles toonden op nationale televisie? Al sloot dit waarschijnlijk perfect aan bij de inhoud van de show. Ook al heb ik het niet gezien (ik keek naar Grey's Anatomy), het lijkt me weinig voordehandliggend dat de combinatie Robbie Williams-K3-Jonas Van Geel niet zou resulteren in het over en weer vliegen van lekker slinkse seksuele toespelingen tussen de jonge meidengroep en de even oude (als de drie samen) Engelse oud-Take That-er, daarin luid toegejuicht door de gastheer.

Maar goed. Als bij de voorbereiding van het programma niemand ooit de opmerking heeft gemaakt "dat dit er misschien wat over is", dan zal ik wel overgevoelig zijn, zeker? En zal deze linkse rakker weer aan het zagen zijn terwijl de kuisvrouw intussen waarschijnlijk onderdak geeft aan acht terroristen. Of zoiets. En mag een beetje bloot ook al niet meer? MOGEN WE NOG IETS HEBBEN MISSCHIENS? Latent racisme en expliciet seksime, eigenlijk is het allemaal maar bedoeld om te lachen, natuurlijk ...

Zelfs al verliezen we tegen Hongarije of Wales: allez les Diables!

Nee, het was niet al te best tegen de Zweden. En slecht tegen Italië. En maar één helft goed tegen de Ieren. En ja, tegen de Hongaren moet het beter, anders vliegen we er uit. Maar we gaan naar de volgende ronde. Alles is nog mogelijk (zelfs meer dan mathematisch). Dat was ooit anders. En daarom zal ik hen blijven steunen. Zelfs als ze zondag met 3-0 verliezen. Al zal ik dan nog harder vloeken dan anders.

Supporteren voor de Rode Duivels, aanvankelijk was dat niet zo moeilijk. Mijn eerste bewuste herinneringen dateren van 1990, Italië, de Mundiale ("pintje halen, nootje kraken, goaltje maken bij de buren op de buis", zong Rocco Granata). Jan Ceulemans was er nog, Enzo Scifo was er al. We wonnen vlot van Zuid-Korea, van het gerenommeerde Uruguay, maar vlogen er dan uit door de Grootste Onrechtvaardigheid nummer 1, de goal van Platt (foto). Trauma 1.

Gaan we over naar 1994, in de VS. Orlando wordt nu geassocieerd met knallende gekken, maar was toen vooral de snikhete thuisbasis van onze nationale elf. En toneel van het Grootste Sportieve Orgasme ooit, de goal van Philippe Albert tegen Dollanders. Met dank ook aan Preud’homme voor een dozijn wereldsaves en aan Jan Wouters omdat hij om welke reden dan ook voor zijn rechterbeen koos om de bal te ontzetten (bekijk die beelden maar eens).

Maar waar hoogtes zijn, zijn laagtes. Een van die laagtes kwam al daags na de 1-0 tegen Nederland, toen de gerenommeerde balvirtuoos Saeed Al Owairan onze verdediging degradeerde tot een bende strobalen en ervoor zorgde dat we in de 1/8ste finales niet tegen Ierland moesten, maar tegen “den Duits”. Met ambetanteriken als Völler, Klinsmann, Matthaus. Echte Duitsers waren dat toen nog. Uiteraard verloren we, al lag dat achteraf gezien, vonden we allemaal aan die smeerlap (sorry) van een scheids Röthlisberger die als enige op deze planeet en omstreken niet zag dat Joske Weber binnen de elf meter werd pootje gelapt (foto). Grootste Onrechtvaardigheid nummer 2. Een nederlaag afschuiven op de scheids, het zijn die kleine dingen die het voor een voetbalfan draaglijk maken. Zoals ook in 2002, toen ene Peter Prendergast onze huidige gerenommeerde coach Marc Wilmots een geldig doelpunt ontzegde tegen Brazilië.

Wat is mijn punt? Tussen 1994 en 2002, en tussen 2002 en 2016, daartussen zit een hele tijd. Ik heb de Duivels niet alleen zien afgaan tegen Saoudi-Arabië, maar ik zag hen ook krasselen op het WK 1998 en een 0-0 tegen -opnieuw – Dollanders, na 90 minuten anti-voetbal, vieren alsof het WK al binnen was, waarna we gelijkspeelden tegen –opnieuw- Zuid-Korea en Mexico en onze koffers mochten pakken. Ik zag ons verliezen op ons eigen EK in 2000, tegen Italië en Turkije, waardoor we als eerste organiserend land ooit niet naar de tweede ronde gingen. Ik zag ons, na 2002, steeds opnieuw met goede moed aan een nieuwe kwalificatiecampagne beginnen, waarna we toch weer verloren tegen Armenië of Letland, of 0-0 gelijkspeelden tegen Kazachstan. Ik zag ons spelen met de “gouden driehoek” Wesley Sonck-Emile Mpenza-Thomas Buffel, kan je nagaan. We verloren met 1-2 tegen Spanje en hadden geweldig gespeeld. Daarna verloren we er met 5-0 tegen. We waren mathematisch zelden uitgeschakeld, en uiteindelijk toch altijd weer wel.

Dus mag het nu even? Mag ik blij zijn met een negen op negen in de groepsfase van een WK (2014), ook al was het voetbal ook toen niet je dat? En ja, tegen Argentinië hadden we uiteraard meer moeten doen, of Kompany minder, zo u wil. En nee, sindsdien hebben we amper vooruitgang geboekt. En ja, we hebben de meest getalenteerde generatie ooit. We zouden met twee vingers in de neus Europees kampioen moeten worden, of toch de finale halen. En misschien/wellicht gaan we dat niet doen, omdat we ergens onderweg struikelen over Hongarije, Wales of Kroatië. Ik zal dan geweldig vloeken, maar ook de volgende keer zal ik hen steunen, al is het tegen Letland, Azerbeidjan of Kazachstan. Waarom? Daarom. En ik hoop van u hetzelfde.

Over (-) bezorgd zijn

“Waarom zijn we zo overbezorgd geworden om onze kinderen?” luidde de vraag boven een artikel in De Morgen van enkele weken geleden. Ja, waarom eigenlijk, vroeg ik me af, ervan uitgaande dat ik een van die ouders was die het perfecte evenwicht had gevonden tussen loslaten en beschermen en dat het over “die anderen” ging. Toen de eerste regels van het artikel gingen over “Ouders die hun kind nergens naartoe laten gaan zonder gsm, een armband die waarschuwt wanneer het tijd is om je koter in te smeren met een laag sunblock factor 50” en ik reageerde met “Zot, factor 50 of wa?!! Ge moet wel minstens 50+ gebruiken hé!!”, wist ik dat ik officieel tot “die anderen” behoorde.

Even kaderen. Om den brode schreef ik recent een artikel over zonnecrèmes, voor kinderen nog wel. Een van de eerste elementen die ik las in de technische informatie die ik hiervoor kreeg, was dat een kind 80 % meer kans maakt op huidkanker als het vijf keer verbrand geraakt door de zon. Uiteraard wéét je dat er “80 % meer” staat, en dat het risico dus gaat van pakweg 2 % naar meer dan 3 %, maar in je hoofd blijft het “80 %”, zonder de “meer”. En nee, jij wil niet de ouder zijn die z’n kind voor 80 % zekerheid met huidkanker opzadelt.

Dus ik ben als een gek beginnen smeren. Telkens als de zon zich ook maar een beetje liet zien en onze dochter van twee wilde “buiten pejen”, floot ik haar terug voor een grondige smeerbeurt. Beentjes, armpjes, gezichtje … Oren niet vergeten! “Janne zanbak!”. Wacht! Nog - “JANNE ZANBAK!!”- niet klaar! Gelukkig laat ze het uiteindelijk vrij vlot gebeuren, omdat papa telkens ook onder een laag factor 50+ mag worden gestopt. Maar bij deze al op voorhand mijn excuses aan de medevakantiegangers: het is niet om jullie een schuldgevoel te geven, maar ik zal smeren tot mijn armen er af vallen!

U kunt zich de paniek al voorstellen toen bleek dat een fietstochtje van een paar minuten op een zeer zonnige dag, van het zwembad naar huis (en geen zonnecrème bij) genoeg bleek om haar voetjes een al te rode tint te geven. Lap, al 16 % kans op huidkanker en opgezadeld met een “failed parent”- stempel. Een veroordeling voor kinderverwaarlozing was slechts een kwestie van tijd. Dat het kind, telkens als we de pijn een beetje wilden verzachten met zalf, een dramatische “Aw, mijn voetjes!” uitstootte, maakte het schuldgevoel niet bepaald kleiner. Ze kent al veel woordjes, maar het woord “compassie” duidelijk nog niet.

Talrijk zijn ze wellicht, en uiteraard komen ze ook aan bod in het eerder vernoemde artikel: zij die meewarig het hoofd schudden bij zoveel “gepamper” en vervolgens over vroeger beginnen. Toen je als kind ’s morgens vertrok en pas ’s avonds, zo goed als verkoold, met amper nog kleren om het lijf en met hier en daar een gebroken ledemaat,  terug thuis kwam en amper iemand die het opmerkte. De schouders uit de kom werden vakkundig rechtgezet en hup, vooruit met de geit! Je fietste 20 kilometer, zónder fietshelm en ademde intussen de zuivere lucht van pesti- en andere ciden, zwavel en mest à volonté in. Bio? Dat was voor homo’s! Al bestonden die toendertijd nog niet, uiteraard. Tegenwoordig hé, tegenwoordig worden àlle kinderen opgevoed tot slappelingen!

Schone tijden, dat zeker. Maar tijden veranderen. Als ik vandaag voor bio kies, is dat dan gepamper of is dat dan een keuze voor minder troep in dat kleine lijfje? En die fietshelm is inmiddels helaas een must om de kroost te wapenen tegen die honderdvijftig miljoen bedrijfwagens  die de karrenpaden van weleer hebben ingenomen. En ja, we smeren factor 50+. Maar ik pas voorlopig, of ik probeer toch te passen, voor de rol van cirkelende “drone-ouder” die z'n nageslacht, gebruik makend van allerlei trackingtoestanden, smartphones en webcams, volgt op elke centimeter die hij of zij beweegt. Dochterlief mag al eens uit het zicht verdwijnen, zonder paniekaanvallen dat ze op straat zal worden omvergereden. Ooit zal ze alleen over die straat naar school moeten, naar de jeugdbeweging om daar haar kleren vuil te maken en ledematen te breken. Naar een fuif, om later thuis te komen dan afgesproken, zonder te verwittigen. We zullen het laten gebeuren. Maar met een heel klein hartje, uiteraard. Net als al “die anderen”.

Met de P van Probleem

Geregeld fiets ik mijn dochter van bijna twee naar haar creche. Onderweg kijkt ze als een bijna-tweejarige naar de wereld en ik kijk mee. Auto! Veel auto’s! Een grote vrachtwagen! Mevrouw op de fiets! Hondje, poesje, vogel, nog vogel. Schaapje! Paardjes! Blikjes langs de weg. Kortom, altijd wat te zien en heel wat (fijn) stof om over te discussiëren.  

Onze route van iets meer dan een kilometer leidt ons ook voorbij twee grote billboards, een tegen de gevel van een huis en eentje vrijstaand langs de waterkant. Allerlei moois passeert er de revue: die bedriegers van Seats & Sofas, Bokrijk, Brabantia, Dag Allemaal… Maar sinds enkele weken worden we twee maal begroet door de nauwelijks in textiel verhulde derrière, naar ons gericht, van een ons onbekende dame. Dit beeld is vergezeld van de tekst “Een keer per maand is genoeg” en blijkt reclame voor het mannenblad-van-vele-oorlogen P-magazine.

Als mijn dochter en ik deze billboards voorbijrijden, is het gesprek al meermaals – zeker in het begin – gestokt. Ik heb haar al verschillende keren naar het beeld zien kijken en was al blij dat ze niet “mama” wees, zoals ze doorgaans doet bij elke dame die ze eender waar ziet, maar vraag me toch af wat er in haar bijna-tweejarige hoofdje omgaat bij het zien van deze foto. Als het kind nog een beetje ouder is en echt begint te praten en vragen te stellen, hoe moet ik haar dan uitleggen dat die dame daar staat om… tja, waarom eigenlijk? Om een blad aan te prijzen dat, na veel zoeken en tasten en pogingen tot reanimatie door onder meer de betreurde Patrick De Witte, die er een “fatsoenlijk” blad van wilde maken, zich toch maar heeft teruggeplooid op de oude waarden van vrouwelijk bloot en schoon, daarom? Maar moet dat vrouwelijk bloot en schoon dan op een poster van 7 op 5 langs de openbare weg hangen?

Opeens vraag je je af hoe ver we dan eigenlijk staan als samenleving, als we zo'n beelden van vrouwen (letterlijk) ophangen. Dit terwijl seksisme, discriminatie van vrouwen of van andersgeaarden, geweld soms, al enkele jaren weer helemaal terug zijn of lijken, vaak ook door sociale media. Femme de la rue, #wijoverdrijvenniet…  De rimpelingen van deze, op het moment zelf vaak kolossale, stenen in de kikkerpoel zijn al lang weer weg, en alles, of toch veel bleef bij het oude. Danira Boukhriss Terkessidis wordt onder het goedkeurend oog van tv-kijkend Vlaanderen geofferd op het altaar van de seksistische mop, moet zich nog bijna verontschuldigen omdat ze te slim was en wordt publiekelijk geschandpaald op twitter en hln.be. Intussen wordt Donald Trump bij elke vrouwonvriendelijke opmerking die hij maakt hoger op het schild geheven door Amerikanen die al lang de weg kwijt zijn en dan maar meteen enkele eeuwen terug in de tijd gingen, en worden vrouwen in Keulen, Hamburg, Frankfurt, maar ook op zoveel andere plaatsen, bepoteld, beschimpt, betast en verkracht.

En neen, nein, no, non, ik zeg nergens dat het onze eigen schuld is dat "onze" vrouwen worden aangerand, omdat er hier langs wegen en waterlopen enkele affiches staan met veel bloot. Je blijft van hen af, punt, zoals intussen al zo vaak gezegd. Zelfs als ze in een P-outfit naast u staan aan de toog van café De Sportvriend, is dat nog steeds geen uitnodiging tot eender wat. De daders van de aanrandingen in Keulen, maar ook van aanrandingen overal elders, blank, zwart, Noord-Afrikaans, Syrisch of niet, verdienen een waardige straf (we bedenken wel iets) en het maatschappelijk debat moet worden gevoerd. Maar kan dat wel écht als we het daarnaast nog steeds oké vinden dat dames in onze maatschappij als fijne vleeswaren worden getoond?