Ode aan Teletekst: waarom pagina 504 (nog even) niet kan worden gemist

Laten we over koetjes, voetbal en de lotto praten. Of toch over voetbal. Sinds enkele weken is de Jupiler Pro League, ook wel bekend als onze vaderlandse voetbalcompetitie, opnieuw op gang gefloten, zoals dat dan heet in voetbaltermen. Week na week verbazen toppers als Jovan Kostovski, Jarno Molenberghs, Rob Schoofs en Goh Bi Cyriac ons wederom met balkunsten die Premier League-sterren enkel op de Playstation durven en kunnen we ons vergapen aan topaffiches als Moeskroen-Waasland-Beveren en STVV-Zulte-Waregem.

Al van kindsbeen af volg ik de voetbalavonturen op de Belgische velden op de voet. Ik was 10, 11 of 12 of zoiets en RWDM, Eendracht Aalst, Harelbeke en Lommel speelden nog (soms) in eerste klasse. Het internet was een verre, boze droom, dus was ik aangewezen op het medium "radio" (zo iets met knoppen en een antenne) voor de uitslagen. Helaas waren de uitslagen van de zaterdagavondmatchen er pas om 22 uur, een tijdstip waarop een (relatief) kleine pagadder als ik destijds al onder zeil moest zijn, en duurde het tot zondagochtend voordat ik kon horen over de doelpunten van Patrick Goots of Remco Torken, de fratsen van Florian Urban en Stijn Vreven en de reddingen van Danny Verlinden. Het nieuws van 8 uur kon ik nog net meepikken voordat we naar de “halfnegenmis” moesten vertrekken. Ontelbare keren heb ik Johan Janssens tot spoed aangezet omdat hij maar bleef doorlullen over oorlogen en schandalen, terwijl hij gewoon over moest gaan tot de belangrijkste bijzaak ter wereld. De meest verlossende woorden die ik op zondag hoorde, waren dan ook, veeleer dan het woord van de Heer, “In de eerste klasse van het voetbal heeft..." .

Later bleek er zoiets te bestaan als Teletekst, een zwart scherm dat achter de televisie zat verborgen en waar heel wat saai nieuws op te lezen stond, maar vooral: waar de voetbalstanden live werden bijgehouden. Opeens moest ik geen nacht meer niet-slapen om te weten wat de Malinwa had gedaan, maar kon ik het scoreverloop gewoon op de voet volgen, op pagina 504, met doelpuntenmakers en al! Joris Van Hout, Joao Elias, Steven Ribus: het dodelijke drietal van de KV! En vrijwel meteen na de match kon je al een wedstrijdverslag lezen, op pagina 507, 508, 509 of nog verder. De stand? 505! Topschutters? 506 uiteraard! Van topwedstrijden of wedstrijden op vrijdagavond kon je zelfs al de opstelling vooraf en de wissels en soms zelfs een verslag minuut-per-minuut lezen. Echt tv-kijken was er al lang niet meer bij, het was wachten op die paar minuten tussen De Kampioenen en het daaropvolgende programma om snel de tussenstanden te checken. Van VTM was er geen sprake thuis, reclameblokken werden node gemist. Toen pagina 599, die ervoor zorgde dat de tussenstanden afwisselend werden getoond in een klein balkje rechtsboven het scherm, werd ontdekt was het helemaal "foutu".

Zelfs toen het internet de boel ging domineren, en je je via honderdvijftigduizend sportsites kon laten bestoken met sms’en telkens er werd gescoord, niet werd gescoord, rood of geel of paars werd gegeven en een blote vent het veld opcrosste, bleef ik zweren bij den TT. Ietsje minder fanatiek misschien, want de zaterdagavonden geraakten ook wel eens gevuld, maar bij thuiskomst was de eerste taak, in zoverre de eventueel benevelde toestand dit toeliet, toch altijd het raadplegen van pagina 504.

Maar dit seizoen was er iets veranderd. Van de openingsmatch waren er geen opstellingen vooraf te lezen, enkel de score en een zuinig verslagje achteraf. De andere matchen kregen zelfs het verslagje niet meer. Ach ja, het is zomer, dacht ik aanvankelijk, de Sporza-mannen liggen nog op de stranden van Lloret de Mar. Maar ook speeldag twee kreeg een minimale hoeveelheid aan Teletekst-aandacht, en ik stuurde ongerust een tweet naar @sporza. Het antwoord was kort (zo gaat dat op den Twitter), maar duidelijk: enkel nog verslagen van topmatchen en de livescores op TT.

Mijn opstandigheidsklier schoot uiteraard meteen in actie! Teletekst, een medium in de fleur van zijn leven, zomaar afbouwen? Het zal wel weer liggen aan de besparingen van onze rechtse regeringen! Hoe moet het nu verder?! Moeten er eerst doden vallen voor deze onrechtvaardige, koude, meedogenloze beslissing zou worden teruggedraaid?! Een sociale media-rel drong zich op! #jesuisTT, #weareTT! We zouden allemaal Teletekst zijn, zoals we al zoveel waren geweest.

Maar vreemd genoeg waren de reacties in mijn omgeving veeleer lauw. Ofwel werd het Belgische voetbal amper gevolgd en kende men er niets van (doorgaans waren dit supporters van Anderlecht), ofwel kon de teloorgang van de teletekst mijn gehoor slechts matig boeien. Pagina 504 deed maar weinig bellen rinkelen. “Teletekst, bestaat dat nog?” was misschien nog de meest gehoorde reactie.

Zou het daadwerkelijk? Is de rol van TT dan toch stilaan uitgespeeld? Hebben de voetbalfans de pagina’s 500 en volgende ingeruild voor de websites en de bijbehorende sms’en? Het lijkt er verdraaid veel op. En het is gebeurd zonder dat ik er erg in had.

The times, they are a changin zeker? Ooit zal ik teletekst moeten loslaten. Mentaal kan het verwerkingsproces al beginnen. Maar tot die tijd zal sporza.be geen extra klant aan mij hebben, op zaterdagavond. Ik blijf trouw aan pagina 504, tot het laatste fluitsignaal.

Veggie zonder vrees

Arme Alexia Leysen. Hoe vaak zou ze dezer dagen, wanneer ze haar Facebookpagina of haar mailbox opent, niet worden aangesproken met "vegiterroriste" of worden bestempeld als nagel aan de doodskist van onze traditionele, vleesminnende eetcultuur, van op een anoniem profiel of door stoofvlees4ever@hotmail.com? Want de kant is groot dat dat gebeurt. De reden? Alexia is de initiatiefneemster van Dagen zonder vlees.

Wat voorafging: enkele jaren geleden had juffrouw Leysen het idee om een eigentijdse invulling te geven aan de vasten, de veertigdagentijd voor Pasen. Ze wilde een verstervingske doen, zoals dat vroeger heette, en kwam uit bij minder vlees eten. Omwille van de impact die de productie ervajn heeft op ons klimaat. Vanuit een zekere bezorgdheid over de toekomst dus.

Inmiddels zijn we ettelijke jaren verder en is Dagen zonder vlees uitgegroeid tot een echte traditie, een landelijke actie waar BV's en meer dan 40 000 gewone stervelingen zich achter scharen en die een niet aflatende stroom aan vegetarische recepten in onze mailboxen teweegbrengt. Zelfs slagers zijn niet massaal hun vleesmessen wat extra aan het bijslijpen om Alexia IS-gewijs te kielhalen, maar pleiten -althans sommigen- voor minder, maar beter vlees.

Kortom, iedereen tevreden.Toch?

Toch niet.

Blijkbaar is het succes van de actie en de grote media-aandacht die ze krijgt voor sommigen een signaal om zich net af te zetten tegen het hele concept en het tegenovergestelde te doen. Om niet het vlees even en slechts gedeeltelijk achterwege te laten, maar om net extra kilo's spek te laten aanrukken. In die tegenbeweging zijn meerdere groepen te ontwaren. Je hebt enerzijds de klassieke "haters", mannen van 40 en vrouwen tussen de 60 en de 70 die zich verplaatsen in SUV's en dagelijks meerdere kikkers en konijntjes onder hun wielen pletten en gewoon overal "tegen" zijn. Mocht er om de een of andere reden een actie voor een goed doel worden opgezet met een compleet tegenovergestelde opzet, namelijk "dagen met zo veel mogelijk vlees", waarbij de ondergrens ligt op twee sappige koteletten of drie nog van het bloed druipende zwarte pensen per dag, dan zouden zij zich wellicht met graagte veertig dagen tegoed doen aan sla, radijsjes en rammenas. 

Maar daarnaast is er ook een groep die niet per se anti-alles is, maar die zich toch enigszins bedreigd voelt door de actie. Die vindt dat een bepaald soort gedrag wordt opgelegd, dat "geitenwollensokken hen weeral aan het betuttelen zijn" en "dat ze toch zelf wel bepalen wat ze eten of niet zeker". Ze voelen zich geschaad in hun privacy en gaan zich groeperen in Facebook-groepen. Als er een iemand van die "geitenwollensokken" in al zijn enthousiasme misschien een ietsje te ver gaat en ook nog eens Vlaams icoon Jerre Meus op de korrel neemt, is dit natuurlijk koren op hun ... euh, vleesmolen.

En natuurlijk zijn er ook weer degene die het nut van de actie in vraag stellen, en vinden dat de deelnemers aan de actie maar meteen alle klimaat-verantwoordelijkheid op hun frele, tengere want vleesloze schouders moeten dragen. Men begint zich af te vragen waarmee de kranten werden gevuld in jaren-zonder-dagen-zonder-vlees.

Hoeveel eer al die aandacht voor de actie ook is, het is bijzonder jammer dat ook Dagen zonder vlees aanleiding geeft tot polarisering, tot links versus rechts, iets wat vandaag de dag blijkbaar een "must" is. Altijd moet er debat zijn tussen voor en tegen, wat dan uiteindelijk per definitie escaleert in de krochten van Facebook en andere Twitters. 

Het is vooral bijzonder jammer omdat Dagen zonder vlees net helemaal niets oplegt, volledig vrijblijvend is en u dus nog altijd volledig zelf kunt bepalen wat er op uw bord komt. Het gaat om een beetje bewustwording, nadenken over wat we eten, maar zonder verplichting. Wie meedoet en één dag minder vlees eet, prima. Wie meedoet en veertig dagen enkel zeewier eet ... ik zou toch oppassen daarmee. U kunt zelfs lichtjes frauderen, bolletjes groen kleuren als u toch stiekem uw vinger hebt gestoken in het verse gehakt. Niemand zal u erop aanspreken. Zo vrijblijvend is het. Kunnen we dus even alles vergeten en verdergaan onder het motto "eten en laten eten"? En laat het stoofvlees zeker smaken, zondag!