Twaalfde speeldag in de vaderlandse voetbalcompetitie: Lierse – Zulte-Waregem 0-0, nul-nul. Geen nieuws, zou je op het eerste zicht zeggen. Een draak van een wedstrijd tussen twee ploegen die al een tijd redelijk onderaan bengelen en alle vertrouwen missen. Het voetbal van Zulte-Waregem is nauwelijks om aan te zien, bij Lierse is de houdbaarheidsdatum van de voltallige kern al lang overschreden. Allemaal heel logisch dus, die nul-nul.
Maar toch, toch had deze doordeweekse wedstrijd op een zaterdagavond er heel anders uit kunnen zien… als er een andere commentator langs de kant had gezeten. Het was immers Eddy Demarez die afgelopen zaterdag de honneurs waarnam op het Lisp en dan weet u het wel.
Misschien een vreemde hersenkronkel, maar sla er de geschiedenisboeken maar op na: waar Eddy komt, is het voetbal vaak ver weg. Lierse – Zulte-Waregem dus, maar het is bijna iedere week prijs. KV Kortrijk-Charleroi bijvoorbeeld, een typische Demarezmatch. Westerlo-Lokeren. Bergen-Cercle Brugge toen de Draken nog in eerste speelden. Dender-Moeskroen, God hebbe hun ziel… Eupen-Germinal Beerschot! Geen matchen waarvoor een verstandig iemand op een zaterdagavond uit zijn zetel komt en op de één of andere manier is het altijd Eddy die, na strootjetrek op de Sporza-redactie naar deze wedstrijden wordt gestuurd. Een mens wordt al voor minder op voorhand een beetje viezer gezind.
De wedstrijdverslagen van Eddy beginnen meestal rond minuut 20. “Ja dames en heren, we hebben ons best gedaan, maar dit is voorlopig echt het beste wat we tot nu toe gezien hebben”, zucht hij dan, terwijl we kijken hoe iemand over zijn benen struikelt, de bal per ongeluk naar een ploegmaat aflegt en hoe het leer vervolgens tussen de vijf en de tien meter naast en over het doel suist. Eventueel volgt hierop een (eerste) corner, die dan zo slecht getrapt is dat Eddy weer kreunend en steunend wegzinkt. Vaak pikt hij de draad weer op als de rust in zicht is, wanneer een moedige aanvaller na enkele moeilijke controles en mislukte kapbewegingen er toch in slaagt om de bal in de richting van het vijandelijke doel te doen laveren. “En we hebben warempel een schot op doel”, weet de man achter de micro nog net uit te brengen alvorens hij de plaatselijke kantine binnenstrompelt op zoek naar “iets straffers”.
Na de rust is het meestal niet veel beter. De eerste interventie van de tweede helft situeert zich meestal rond het uur. “We hebben echt waar zo lang moeten wachten, maar we hebben warempel een heuse kans!” klinkt het dan meestal. Of het echt zo is, dat is vaak nog maar de vraag, maar op dat moment vindt Eddy het welletjes en creëert hij er desnoods zelf één! De rest van de wedstrijd is “niet om aan te zien” en Eddy maakt het resterende halfuur met de nodige moeite vol, puttend uit zijn uitgebreide woordenschat waarin de woorden “rommelig”, “warrig”, “triestig”, “prutsers”, “bende amateurs” en “kakvoetbal” de boventoon voeren. Meestal sluit hij af met de uitslagen van het korfbal (“toch één sport waarin er werd gescoord”) en feliciteert hij de kijkers uitgebreid omdat ze het zo lang hebben volgehouden. Dan rijdt hij naar de Reyerslaan en levert, zoals elke week, zijn badge in, roepend “dat hij nog liever voor terzake gaat werken”. Maar volgende keer staat hij er toch weer.
Voor komend weekend zitten ze aan de Reyerslaan evenwel met een groot probleem. Op de volgende speeldag, niet toevallig de dertiende, staan met Charleroi-Kortrijk, Zulte-Waregem – Lokeren en Westerlo-Cercle Brugge drie affiches gepland waar één man echt niet kan ontbreken...
Een sterk staaltje Demarez-commentaar is trouwens hier te bewonderen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten