Ge kent da wel. Ge zit in den auto, met de kids erbij, en ge zijt op uw gemakske naar de radio aan het luisteren, hoort ge daar opeens nen onnozelaar die u in de reclame den hele tijd zit aan te spreken met “ge”. Daar wordt ge toch gek van?
Ja sorry, het moet van mijn hart. De auditieve boodschappen die Het Nieuwsblad moeten promoten (“’t Is weer weekend, ge hebt een zware week achter de rug, de kids zijn thuis, ge doet dit, ge doet dat…” of zoiets in die aard), doen mij de haren steeds weer ten berge rijzen, geven me koude rillingen, kippenvel en een oncontroleerbare dwang om met dingen te smijten. Wanneer is er afgesproken dat de stem van een publispotje per definitie een toffe knul moet zijn die iets vertelt alsof je (sorry, ge) samen op café zit? Die bij u op bezoek zou kunnen komen? En maar gezellig doen! “Hoe is met de kids?” “En moet ge nu eens wa weten?”… Aargh! Laatst gebruikte, nee verkrachtte hij zelfs het culturele erfgoed van het Jommekos Spaansos ("Het Nieuwsblados gaat er vooros") ter verleiding van de nietsvermoedende consument.
De wijze socialistische voorman Steve Stevaert zei ooit dat het socialisme gezellig zal zijn, of niet zal zijn. Wel een reclamespot zal grappig zijn of overdreven zijn, maar gezellig zal hij NIET zijn! Een grappige radiospot, daarvan wil me nu niet meteen een voorbeeld van door de geest vliegen, wat op zich al genoeg zegt. Een overdreven wel, dan bedoel ik zo eentje die met een zware basstem is ingesproken door Vic De Wachter, Jan Decleir, Herbert Flack of die ene met zijn zwart golvend haar en zijn getaand gezicht die in tv-series altijd de procureur of de rechter of zo speelt (wie helpt?). Een voorbeeld is die laatste Mercedes-spot, waarin De Wachter het verhaal van de stichter van het Duitse merk vertelt. Meestal is het de Flack die een auto of een keuken of een verfborstel of een middel tegen overmatige borstbeharing aanprijst, maar met zo’n stem dat je hem achter het stuur automatisch begint na te zeggen, overdreven articulerend en natuurlijk zondigend tegen alle regels daarvan.
De wijze socialistische voorman Steve Stevaert zei ooit dat het socialisme gezellig zal zijn, of niet zal zijn. Wel een reclamespot zal grappig zijn of overdreven zijn, maar gezellig zal hij NIET zijn! Een grappige radiospot, daarvan wil me nu niet meteen een voorbeeld van door de geest vliegen, wat op zich al genoeg zegt. Een overdreven wel, dan bedoel ik zo eentje die met een zware basstem is ingesproken door Vic De Wachter, Jan Decleir, Herbert Flack of die ene met zijn zwart golvend haar en zijn getaand gezicht die in tv-series altijd de procureur of de rechter of zo speelt (wie helpt?). Een voorbeeld is die laatste Mercedes-spot, waarin De Wachter het verhaal van de stichter van het Duitse merk vertelt. Meestal is het de Flack die een auto of een keuken of een verfborstel of een middel tegen overmatige borstbeharing aanprijst, maar met zo’n stem dat je hem achter het stuur automatisch begint na te zeggen, overdreven articulerend en natuurlijk zondigend tegen alle regels daarvan.
Maar de sympathieke Het Nieuwsblad-knul, ze moesten hem overmeesteren, knevelen en met alle onverkochtos Nieuwsblados aan zijn voetos in de Golfos van Mexicos dumpos. Het zal wel gedaan zijn met “ge”-zellig wezen.
Hulde trouwens aan de laatste Flair- of Libelle- of wat dan ook- reclame: de kids zijn daar terug kinderen geworden. Ik wist niet dat dat nog mocht?
:-)
BeantwoordenVerwijderenTrouwens een schitterende radiospot was - weliswaar van jaren geleden - die van Dexia die zijn jeugdrekening aanprijst via een "medley" van Duitse tv-series: "Herr Derrick und die Schwarzwaldklinik....". Hilarisch was dat.