Zelfs al verliezen we tegen Hongarije of Wales: allez les Diables!

Nee, het was niet al te best tegen de Zweden. En slecht tegen Italië. En maar één helft goed tegen de Ieren. En ja, tegen de Hongaren moet het beter, anders vliegen we er uit. Maar we gaan naar de volgende ronde. Alles is nog mogelijk (zelfs meer dan mathematisch). Dat was ooit anders. En daarom zal ik hen blijven steunen. Zelfs als ze zondag met 3-0 verliezen. Al zal ik dan nog harder vloeken dan anders.

Supporteren voor de Rode Duivels, aanvankelijk was dat niet zo moeilijk. Mijn eerste bewuste herinneringen dateren van 1990, Italië, de Mundiale ("pintje halen, nootje kraken, goaltje maken bij de buren op de buis", zong Rocco Granata). Jan Ceulemans was er nog, Enzo Scifo was er al. We wonnen vlot van Zuid-Korea, van het gerenommeerde Uruguay, maar vlogen er dan uit door de Grootste Onrechtvaardigheid nummer 1, de goal van Platt (foto). Trauma 1.

Gaan we over naar 1994, in de VS. Orlando wordt nu geassocieerd met knallende gekken, maar was toen vooral de snikhete thuisbasis van onze nationale elf. En toneel van het Grootste Sportieve Orgasme ooit, de goal van Philippe Albert tegen Dollanders. Met dank ook aan Preud’homme voor een dozijn wereldsaves en aan Jan Wouters omdat hij om welke reden dan ook voor zijn rechterbeen koos om de bal te ontzetten (bekijk die beelden maar eens).

Maar waar hoogtes zijn, zijn laagtes. Een van die laagtes kwam al daags na de 1-0 tegen Nederland, toen de gerenommeerde balvirtuoos Saeed Al Owairan onze verdediging degradeerde tot een bende strobalen en ervoor zorgde dat we in de 1/8ste finales niet tegen Ierland moesten, maar tegen “den Duits”. Met ambetanteriken als Völler, Klinsmann, Matthaus. Echte Duitsers waren dat toen nog. Uiteraard verloren we, al lag dat achteraf gezien, vonden we allemaal aan die smeerlap (sorry) van een scheids Röthlisberger die als enige op deze planeet en omstreken niet zag dat Joske Weber binnen de elf meter werd pootje gelapt (foto). Grootste Onrechtvaardigheid nummer 2. Een nederlaag afschuiven op de scheids, het zijn die kleine dingen die het voor een voetbalfan draaglijk maken. Zoals ook in 2002, toen ene Peter Prendergast onze huidige gerenommeerde coach Marc Wilmots een geldig doelpunt ontzegde tegen Brazilië.

Wat is mijn punt? Tussen 1994 en 2002, en tussen 2002 en 2016, daartussen zit een hele tijd. Ik heb de Duivels niet alleen zien afgaan tegen Saoudi-Arabië, maar ik zag hen ook krasselen op het WK 1998 en een 0-0 tegen -opnieuw – Dollanders, na 90 minuten anti-voetbal, vieren alsof het WK al binnen was, waarna we gelijkspeelden tegen –opnieuw- Zuid-Korea en Mexico en onze koffers mochten pakken. Ik zag ons verliezen op ons eigen EK in 2000, tegen Italië en Turkije, waardoor we als eerste organiserend land ooit niet naar de tweede ronde gingen. Ik zag ons, na 2002, steeds opnieuw met goede moed aan een nieuwe kwalificatiecampagne beginnen, waarna we toch weer verloren tegen Armenië of Letland, of 0-0 gelijkspeelden tegen Kazachstan. Ik zag ons spelen met de “gouden driehoek” Wesley Sonck-Emile Mpenza-Thomas Buffel, kan je nagaan. We verloren met 1-2 tegen Spanje en hadden geweldig gespeeld. Daarna verloren we er met 5-0 tegen. We waren mathematisch zelden uitgeschakeld, en uiteindelijk toch altijd weer wel.

Dus mag het nu even? Mag ik blij zijn met een negen op negen in de groepsfase van een WK (2014), ook al was het voetbal ook toen niet je dat? En ja, tegen Argentinië hadden we uiteraard meer moeten doen, of Kompany minder, zo u wil. En nee, sindsdien hebben we amper vooruitgang geboekt. En ja, we hebben de meest getalenteerde generatie ooit. We zouden met twee vingers in de neus Europees kampioen moeten worden, of toch de finale halen. En misschien/wellicht gaan we dat niet doen, omdat we ergens onderweg struikelen over Hongarije, Wales of Kroatië. Ik zal dan geweldig vloeken, maar ook de volgende keer zal ik hen steunen, al is het tegen Letland, Azerbeidjan of Kazachstan. Waarom? Daarom. En ik hoop van u hetzelfde.