Een kerstverhaal (zonder happy end)

"En, goed nieuwjaar gevierd?", vroeg hij over het gangpad van de bus heen. De vrouw tot wie de vraag gericht was, maar die dat niet meteen door had, antwoordde pas na enkele seconden. "Goh, ik was alleen thuis, dus ik ben om half tien gaan slapen", zei ze met een ondertoon van wie-zijde-gij-en-waarom-praat-ge-tegen-mij-ik-zit-alleen-toevallig-samen-met-u-op-de-bus. "Ik was ook alleen, bij mij was het half elf, denk ik", zei hij op zijn beurt. "Op onze leeftijd moet dat gefeest allemaal niet meer hé".

Maar daar bleef het bij. Geen verdere toenadering. Al fluisterde ze hem aan de volgende halte, waar ze net als ik moest uitstappen, nog snel "Het beste, hé" toe. Solidariteit in eenzaamheid. Ik wilde iets zeggen in de trant van "Het beste voor hem, dat zijt gij! Vind elkaar!", maar had al lang door dat er, in tegenstelling tot wat de crappy kerstfilms die zich dezer dagen op het kleine scherm verdringen ons voorspiegelen, meer dan één beeldovergang nodig is om twee eenzame onbekenden van op de bus samen aan een gezellige kersttafel te krijgen.

De vrouw was intussen al weer lang verdwenen, opgeslokt door de menigte die geen menigte was, want er was geen kat op straat omdat iedereen voor tv zat te kijken welk slaatje Jeroen Meus aanraadde om de indigestie te bezweren die hij ons zelf had aangepraat. Ik moest nog snel wat inkopen doen, en liep door straten waar zelfs de overgebleven kerstverlichting geen schijn van vrolijkheid kon ophouden. Maar mij wachtte tenminste nog een warme thuis. De vrouw zou wellicht in een koud huis aankomen, met in het beste geval uitzicht op een avond voor de buis waar er misschien zelfs af en toe iets op te zien was. De man was, na de verdere busreis, wellicht hetzelfde lot beschoren.

Hoe verteren eenzame mensen de kerstdagen? Hoe houden ze zich staande als overal rondom hen een sfeer van opgeklopte vrolijkheid en vrede wordt gecreëerd? Als ze de tv niet kunnen aanzetten zonder murw te worden geslagen door jingle bells, en hen te pas en te onpas een "holly holly christmas" wordt gewenst? Als er hoop en al eens gelachen kan worden met de eindejaarsconference van Geert Hoste, en dan nog? Als ze zelfs geen winkel kunnen aandoen omdat ze al te zeer zouden opvallen tussen de karren gevuld met cava, aperitiefhapjes, zalm, pommes duchesse en mascarpone? In het allerbeste geval worden ze door goed bedoelende mensen uitgenodigd op een kerstdiner, als de obligatoire eenzame, of wordt er voor "hen" iets georganiseerd, maar is de confrontatie met de harde realiteit en het vooruitzicht op een nieuw jaar in eenzaamheid nadien des te harder. Klaar voor de emotionele slachtbank.

Geen happy end, dit kerstverhaal, maar wel een moraal: behandel elke vriend, elk familielid alsof het je laatste is. En kijk minder naar crappy kerstfilms.