Generatie B

Je hebt de generatie Y, de youngsters die het in de toekomst misschien met iets minder zullen moeten doen, en je hebt de generatie die sommigen misschien de generatie S zouden noemen, de stakers, die hun oude dag bedreigd zien. Daartussen, zij het meer in de buurt van de Y, bevinden wij ons: de generatie B, van Bouwen & renoveren. De generatie die nog op plichtsbewust sparende mama's en papa's kon terugvallen en daarmee begon aan "hun droom", waar generatie Y nog (lang) niet aan denkt en die de generatie S al heeft afbetaald: Het Eigen Huis.

Wij van de generatie B ontmoeten elkaar op allerlei gelegenheden en hebben dan het "aan het bouwen of renoveren zijn" als raakpunt. "En, hoe is het met de verbouwingen?" is dikwijls het begin van een urenlange boeiende conversatie op nog maar eens een babyborrel. We wisselen ervaringen en tips uit over banken, goochelen met U-waarden en E-peilen en stemmen op elkaar af welke nu de beste raamprofielen zijn, de beste isolatie en het beste systeem voor vloerverwarming. En waar hebt gij uw tegels gekocht? De baksteen in onze maag is heilig, "Ik ga bouwen & renoveren" is onze Bijbel, Batibouw onze hoogmis.

We vinden elkaar op de trein. Na een veel te korte nachtrust omdat we gisteravond nog uren hebben staan te schuren, te pleisteren of elektriciteit hebben gelegd. Of we bellen op weg naar het werk nog snel naar de aannemer om af te spreken wat hij vandaag gaat doen. Of om hem onder z'n voeten te geven voor wat hij gisteren niét heeft gedaan. "Als ik alleen maar aan die werken denk, moet ik toch altijd zo, zo diep zuchten", verwoordde een medereizigster onlangs de gemoedstoestand van ongeveer driekwart van de treinbevolking.

Ook online socialenetwerken we er op los, als generatie B. "Voila, kelderverdieping staat al", "chape is geëgaliseerd" of "muurke is gemetseld" posten we met de regelmaat van de klok -met foto- over de vooruitgang van onze woonst, die we dan in een onbewaakt moment wel eens "ons nestje" durven te noemen.

Maar de generatie B heeft onlangs een zware klap moeten verwerken. Federale besparingsacties kelderden de energiepremies, en veroorzaakten nogal wat slapeloze nachten en herberekeningen van minutieus opgestelde vijfjarenplannen. Al gingen we vrijwel kritiekloos mee in die besparingen. Protesteren doen we niet, dat laten we over aan de generatie Y, of aan de generatie S. Trouwens, wij hebben geen tijd, we zitten met den bouw, remember?! En met onze gezamenlijke meer dan 3000 euro in de maand, kunnen we die driedubbele beglazing uiteindelijk ook zelf financieren. Al weten we niet of onze generatiegenoten, met minder plichtsbewuste of minder gegoede ouders en met minder eigen kansen er ook al bij al zo gemakkelijk geraken. Of blijven zij -om in bouwtermen te blijven- geïsoleerd achter, in een ongeïsoleerd huurhuis?

En we zijn kwaad op de generatie S omdat wij met die besparingen wél onze duit in het zakje doen, en zij dat niet willen door langer te werken. Maar we vragen ons dan niet echt af of ze nog wel kúnnen werken, of ze er lichamelijk nog toe in staat zijn en of ze er de kans toe krijgen. We gaan uit van onze bureaujob, en of we die nu nog 35 of 40 jaar moeten doen, tja... Zoveel zware handenarbeid is er toch niet meer in ons land, die verdwijnt toch naar het buitenland? Behalve... oh ja, in de bouw... Misschien toch eens vragen aan die mannen daarbuiten of zij het zien zitten om een paar jaar langer spouwmuren op te trekken...

PS. Graag foto's van huizen met daarop in gietijzeren letters "Ons nestje" aangebracht, zoals huizen vroeger wel eens "Onze droom" of "Nuestra casa" heetten. Een kamerbrede poster van een willekeurige corpulente politicus met bouwvakkersreet zal uw beloning zijn!

PS2. Na het ter perse gaan brak de heisa uit over de fiscale aftrekbaarheid van het woonkrediet, met de nodige consternatie bij de generatie B tot gevolg. Komen we toch nog op straat?