"Die holocaust, ik wil dat nu niet minimaliseren, maar..."

Of hoe je in een half uur de eigenaars van zonnepanelen, de groenen, de politiekers in het algemeen, de oudere mensen, de buitenlanders en in het bijzonder de Marokkanen kunt door de mangel halen, om uiteindelijk -uiteraard- bij de Joden uit te komen.

"Die zonnepanelen, wat is me dat allemaal?!"
Een doordeweekse, zonnige ochtend, 7u35, en de verkeerde treincoupé gekozen, want terechtgekomen bij de luidruchtige dame die u misschien nog kent van Piekuur-paria.
"Ja", beaamt haar jongere alter-ego, tevens voltijds ja-knikker en echo, "Eerst promoten ze die dingen ik weet nie hoe hard en als de mensen ze dan gekocht hebben, gaan ze ze er nog extra voor laten betalen."
"Nee", moet haar oudere en dus levenswijzere compagnon haar meteen terechtwijzen, "Ik geef Van den Bossche gelijk! Ze hadden die nooit mogen subsidiëren. De mensen die zonnepanelen leggen, betalen toch al minder voor elektriciteit?! En het zijn zeker niet de armen die er hebben liggen hé. Want ook al zijn ze gesubsidieerd, ge moet het bedrag wel maar op tafel kunnen leggen hé!"

Ze komt op dreef.
"En het zijn de groenen die daar allemaal voor gezorgd hebben hé! Dat is dus de ergste partij die er is hé. Die krijgen nooit of van ze leven mijn stem. Want dat zijn wanna be-hippies, hé, maar met diamanten in hun haar in plaats van bloemen! Want dat groen zijn, dat is alleen maar voor de mensen die dat kunnen betalen!".

Waarna het tijd is voor wat ongefundeerde veralgemeningen, vindt de jonge echo.
"Ge weet gewoon niet meer op wie ge moet stemmen!" krijt ze. "Waarom moeten we hier eigenlijk zoveel politieke partijen hebben? Iedereen die een beetje een mening heeft en het goed kan uitleggen, begint een politieke partij!"

Het antwoord ligt gelukkig voor de hand...
"Wij zijn een volk van sjoemelaars hé", meent het naburige orakel. "Ge ziet dat overal. Op 't werk ook. Die mannen tellen uit hoeveel ziektedagen ze nog hebben, en als ze dan bijna op pensioen kunnen, nemen ze die allemaal tegelijk op en dan zitten ze al twee jaar op voorhand thuis. Dan hebben ze zogezegd een depressie". Instemmend geknik. "Ik vraag we af hoe die dat eigenlijk gedaan krijgen. Mijnen dokter schrijft nooit zomaar een week voor zalle!". "De mijne ook niet", vult dingske aan. "Voor buikgriep kreeg ik just drie dagen, terwijl het er langs boven en langs onder uitkwam!". Er zijn grenzen aan wat je op een nuchtere maag kunt verdragen.

Maar een verrassende wending houdt me bij de les. Let u vooral op het veelvoud aan eufemismen voor "makakken".
"Ik snap trouwens niet waarom ze eigenlijk zoveel euh... buitenlanders naar ons land halen", denkt het orakel luidop, "terwijl er nog zoveel Belgen zonder werk zitten". "Ja", treedt dingske haar wederom bij, en dan komt het onvermijdelijke (letterlijk uit haar mond. "Non trucare, non foefelare", zou Urbanus zeggen): "Ik ben nu geen racist, maar als ik met vriendinnen ga lopen, zitten er dan van die euh... allochtonen langs de baan en die roepen dan vanalles zo, "mogen wij eens meelopen" en zo. Dat zijn dan meestal van die groepjes Marokkanen. Dan heb ik zoiets van: als ik hier alleen had gelopen... Ik heb het er dikwijls over met de vriend van de zus van een vriendin (of zoiets), die is van Congolese afkomst en is zo wat mulat zo".

De levenswijze vrouw gaat verder. "Wij merken dat ook. Wij hebben altijd het meeste last met die euh... vreemde nationaliteiten: Nederlanders, Marokkanen, Joden... allé, dat is nu niet echt een nationaliteit, maar toch. Als ge zo'n naam ziet, dan weet ge het wel. Dat zijn de grootste sjoemelaars hé."

Ik dwing mezelf me af te sluiten van dit alles, maar slaag er slechts gedeeltelijk in. Gelukkig maar, anders had ik de volgende sublieme passage ter afsluiting gemist. "En die holocaust, allé, ik wil dat nu niet minimaliseren wat er toen is gebeurd, maar dat die Joden dat altijd weer moeten gebruiken, allé... Mijn grootouders hebben ook in de oorlog gevochten, maar 't is daarom toch niet dat ik me slechter ga voelen hé."

Het is even na 8u, en er zijn écht grenzen aan wat een mens 's morgens vroeg kan verwerken.