"Die holocaust, ik wil dat nu niet minimaliseren, maar..."

Of hoe je in een half uur de eigenaars van zonnepanelen, de groenen, de politiekers in het algemeen, de oudere mensen, de buitenlanders en in het bijzonder de Marokkanen kunt door de mangel halen, om uiteindelijk -uiteraard- bij de Joden uit te komen.

"Die zonnepanelen, wat is me dat allemaal?!"
Een doordeweekse, zonnige ochtend, 7u35, en de verkeerde treincoupé gekozen, want terechtgekomen bij de luidruchtige dame die u misschien nog kent van Piekuur-paria.
"Ja", beaamt haar jongere alter-ego, tevens voltijds ja-knikker en echo, "Eerst promoten ze die dingen ik weet nie hoe hard en als de mensen ze dan gekocht hebben, gaan ze ze er nog extra voor laten betalen."
"Nee", moet haar oudere en dus levenswijzere compagnon haar meteen terechtwijzen, "Ik geef Van den Bossche gelijk! Ze hadden die nooit mogen subsidiëren. De mensen die zonnepanelen leggen, betalen toch al minder voor elektriciteit?! En het zijn zeker niet de armen die er hebben liggen hé. Want ook al zijn ze gesubsidieerd, ge moet het bedrag wel maar op tafel kunnen leggen hé!"

Ze komt op dreef.
"En het zijn de groenen die daar allemaal voor gezorgd hebben hé! Dat is dus de ergste partij die er is hé. Die krijgen nooit of van ze leven mijn stem. Want dat zijn wanna be-hippies, hé, maar met diamanten in hun haar in plaats van bloemen! Want dat groen zijn, dat is alleen maar voor de mensen die dat kunnen betalen!".

Waarna het tijd is voor wat ongefundeerde veralgemeningen, vindt de jonge echo.
"Ge weet gewoon niet meer op wie ge moet stemmen!" krijt ze. "Waarom moeten we hier eigenlijk zoveel politieke partijen hebben? Iedereen die een beetje een mening heeft en het goed kan uitleggen, begint een politieke partij!"

Het antwoord ligt gelukkig voor de hand...
"Wij zijn een volk van sjoemelaars hé", meent het naburige orakel. "Ge ziet dat overal. Op 't werk ook. Die mannen tellen uit hoeveel ziektedagen ze nog hebben, en als ze dan bijna op pensioen kunnen, nemen ze die allemaal tegelijk op en dan zitten ze al twee jaar op voorhand thuis. Dan hebben ze zogezegd een depressie". Instemmend geknik. "Ik vraag we af hoe die dat eigenlijk gedaan krijgen. Mijnen dokter schrijft nooit zomaar een week voor zalle!". "De mijne ook niet", vult dingske aan. "Voor buikgriep kreeg ik just drie dagen, terwijl het er langs boven en langs onder uitkwam!". Er zijn grenzen aan wat je op een nuchtere maag kunt verdragen.

Maar een verrassende wending houdt me bij de les. Let u vooral op het veelvoud aan eufemismen voor "makakken".
"Ik snap trouwens niet waarom ze eigenlijk zoveel euh... buitenlanders naar ons land halen", denkt het orakel luidop, "terwijl er nog zoveel Belgen zonder werk zitten". "Ja", treedt dingske haar wederom bij, en dan komt het onvermijdelijke (letterlijk uit haar mond. "Non trucare, non foefelare", zou Urbanus zeggen): "Ik ben nu geen racist, maar als ik met vriendinnen ga lopen, zitten er dan van die euh... allochtonen langs de baan en die roepen dan vanalles zo, "mogen wij eens meelopen" en zo. Dat zijn dan meestal van die groepjes Marokkanen. Dan heb ik zoiets van: als ik hier alleen had gelopen... Ik heb het er dikwijls over met de vriend van de zus van een vriendin (of zoiets), die is van Congolese afkomst en is zo wat mulat zo".

De levenswijze vrouw gaat verder. "Wij merken dat ook. Wij hebben altijd het meeste last met die euh... vreemde nationaliteiten: Nederlanders, Marokkanen, Joden... allé, dat is nu niet echt een nationaliteit, maar toch. Als ge zo'n naam ziet, dan weet ge het wel. Dat zijn de grootste sjoemelaars hé."

Ik dwing mezelf me af te sluiten van dit alles, maar slaag er slechts gedeeltelijk in. Gelukkig maar, anders had ik de volgende sublieme passage ter afsluiting gemist. "En die holocaust, allé, ik wil dat nu niet minimaliseren wat er toen is gebeurd, maar dat die Joden dat altijd weer moeten gebruiken, allé... Mijn grootouders hebben ook in de oorlog gevochten, maar 't is daarom toch niet dat ik me slechter ga voelen hé."

Het is even na 8u, en er zijn écht grenzen aan wat een mens 's morgens vroeg kan verwerken.

De kaap van de 15° C

Soms wordt de fictie onherroepelijk ingehaald door de feiten. Er was een tijd dat de christelijke leer ons het één en ander oplegde en verbood. Niet vloeken, vis eten op vrijdag, en stemmen op de CD&V. De CVP, toendertijd, of nog vroeger de Katholieke Partij. Zelfs vestimentair had ons geloof wat in de pap te brokken. Dat we vóór Pasen geen korte broek of rok mochten dragen, bijvoorbeeld. Iets wat uiteraard minutieus werd opgevolgd. Na de verrijzenis van de Heer kwamen de armen en benen stukje bij beetje in al hun witheid tevoorschijn, zodat ze tegen de zomer ongeveer ontbloot waren.

Wat een verschil met vandaag de dag. Los van enige klimaatopwarming wordt er hoe dan ook geen rekening meer gehouden met de christelijke geplogenheden. Niet wat het stemgedrag betreft (u mag voor uzelf uitmaken of dat een goede zaak is), noch op het vlak van klederdracht. De minste zonnestraal, de minste aankondiging van Frank of Sabine dat er een streepje zon aankomt of dat de temperaturen "stijgen tot 15 °C", is voldoende om alle remmen los en alle kleren uit te gooien. Wat betreft die 15°C: u weet wel, diezelfde 15°C waarbij we in oktober zeggen "dat het nu toch wel duidelijk frisser aan het worden is".

Let er maar eens op - en u moet er echt geen moeite voor doen: een streep zon en in het straatbeeld maakt een overvloed aan donker en lang textiel meteen plaats voor het lichtere en kortere werk. Waar in de maanden oktober tot maart vroeger het alleenrecht op het dragen van korte broek voorbehouden was voor de jongens van de plaatselijke jeugdbeweging, zie je nu al ver voor de meteoro... dinge lente mannen in short en "marcelleke" en vrouwen in broekjes waarmee Kim Geybels nog niet in de Senaat durft te komen en topjes met de nadruk op "jes" en daarom dus des te meer "top". Alsof het de laatste zon is die er zal zijn, wat op zich natuurlijk een aan te moedigen levensvisie is.

Allemaal de schuld van de klimaatsverandering, of course. Volgens sommigen een "nieuwe godsdienst", die in dit geval een oude het nakijken heeft gegeven.

In verband met die globale verwarming wil ik u twee filmpjes uit de VS niet onthouden.



en



Het eerste filmpje wordt aangekondigd als "een parodie op een overheidsfilmpje", maar moet vooral dringend worden onderzocht door de commissie kindermisbruik. Het tweede filmpje is absoluut geen parodie, maar net daarom in al de ontwapenende eenvoud van de spreekster een toonbeeld van democratie van het Amerikaanse systeem -namelijk dat ook minder bedeelde mensen aan het woord komen. Michele Bachmann is een chouchou van de Tea Party, een "ultraconservatieve strekking" die zo veel mogelijk individuele vrijheid wil voor de mens, en als die vrijheid in botsing komt met die van iemand anders, dan moet ze maar worden afgedwongen met het pistool dat iedereen standaard onder z'n hoofdkussen heeft liggen. Als u Bachmann goegelt, komt u automatische terecht bij "crazy", "balloon head" en "historical blunder". Dat ze "de nieuwe Sarah Palin" wordt genoemd, zal u dan ook nauwelijks verbazen.

Geen toeval natuurlijk dat het om twee Amerikaanse filmpjes gaat. Als er ooit een ecotribunaal komt waar alle misdadigers tegen het klimaat terechtstaan -natuurlijk voorgezeten door Pakistanen, Congolezen, Indonësiërs en andere Papoeanen die hun velden zagen onderlopen of uitdrogen, hun groene longen zagen wegkappen, hun eilanden zagen zinken en hun huizen zagen wegblazen- zullen mensen als deze er als eerste voor gesleept worden alvorens er met pek en veren besmeurd buiten geleid te worden. Gevolgd door ongeveer 90% van de andere Amerikanen. Tegen dat u en ik aan de beurt zijn, zijn we dus al een tijd verder...