Veggie zonder vrees

Arme Alexia Leysen. Hoe vaak zou ze dezer dagen, wanneer ze haar Facebookpagina of haar mailbox opent, niet worden aangesproken met "vegiterroriste" of worden bestempeld als nagel aan de doodskist van onze traditionele, vleesminnende eetcultuur, van op een anoniem profiel of door stoofvlees4ever@hotmail.com? Want de kant is groot dat dat gebeurt. De reden? Alexia is de initiatiefneemster van Dagen zonder vlees.

Wat voorafging: enkele jaren geleden had juffrouw Leysen het idee om een eigentijdse invulling te geven aan de vasten, de veertigdagentijd voor Pasen. Ze wilde een verstervingske doen, zoals dat vroeger heette, en kwam uit bij minder vlees eten. Omwille van de impact die de productie ervajn heeft op ons klimaat. Vanuit een zekere bezorgdheid over de toekomst dus.

Inmiddels zijn we ettelijke jaren verder en is Dagen zonder vlees uitgegroeid tot een echte traditie, een landelijke actie waar BV's en meer dan 40 000 gewone stervelingen zich achter scharen en die een niet aflatende stroom aan vegetarische recepten in onze mailboxen teweegbrengt. Zelfs slagers zijn niet massaal hun vleesmessen wat extra aan het bijslijpen om Alexia IS-gewijs te kielhalen, maar pleiten -althans sommigen- voor minder, maar beter vlees.

Kortom, iedereen tevreden.Toch?

Toch niet.

Blijkbaar is het succes van de actie en de grote media-aandacht die ze krijgt voor sommigen een signaal om zich net af te zetten tegen het hele concept en het tegenovergestelde te doen. Om niet het vlees even en slechts gedeeltelijk achterwege te laten, maar om net extra kilo's spek te laten aanrukken. In die tegenbeweging zijn meerdere groepen te ontwaren. Je hebt enerzijds de klassieke "haters", mannen van 40 en vrouwen tussen de 60 en de 70 die zich verplaatsen in SUV's en dagelijks meerdere kikkers en konijntjes onder hun wielen pletten en gewoon overal "tegen" zijn. Mocht er om de een of andere reden een actie voor een goed doel worden opgezet met een compleet tegenovergestelde opzet, namelijk "dagen met zo veel mogelijk vlees", waarbij de ondergrens ligt op twee sappige koteletten of drie nog van het bloed druipende zwarte pensen per dag, dan zouden zij zich wellicht met graagte veertig dagen tegoed doen aan sla, radijsjes en rammenas. 

Maar daarnaast is er ook een groep die niet per se anti-alles is, maar die zich toch enigszins bedreigd voelt door de actie. Die vindt dat een bepaald soort gedrag wordt opgelegd, dat "geitenwollensokken hen weeral aan het betuttelen zijn" en "dat ze toch zelf wel bepalen wat ze eten of niet zeker". Ze voelen zich geschaad in hun privacy en gaan zich groeperen in Facebook-groepen. Als er een iemand van die "geitenwollensokken" in al zijn enthousiasme misschien een ietsje te ver gaat en ook nog eens Vlaams icoon Jerre Meus op de korrel neemt, is dit natuurlijk koren op hun ... euh, vleesmolen.

En natuurlijk zijn er ook weer degene die het nut van de actie in vraag stellen, en vinden dat de deelnemers aan de actie maar meteen alle klimaat-verantwoordelijkheid op hun frele, tengere want vleesloze schouders moeten dragen. Men begint zich af te vragen waarmee de kranten werden gevuld in jaren-zonder-dagen-zonder-vlees.

Hoeveel eer al die aandacht voor de actie ook is, het is bijzonder jammer dat ook Dagen zonder vlees aanleiding geeft tot polarisering, tot links versus rechts, iets wat vandaag de dag blijkbaar een "must" is. Altijd moet er debat zijn tussen voor en tegen, wat dan uiteindelijk per definitie escaleert in de krochten van Facebook en andere Twitters. 

Het is vooral bijzonder jammer omdat Dagen zonder vlees net helemaal niets oplegt, volledig vrijblijvend is en u dus nog altijd volledig zelf kunt bepalen wat er op uw bord komt. Het gaat om een beetje bewustwording, nadenken over wat we eten, maar zonder verplichting. Wie meedoet en één dag minder vlees eet, prima. Wie meedoet en veertig dagen enkel zeewier eet ... ik zou toch oppassen daarmee. U kunt zelfs lichtjes frauderen, bolletjes groen kleuren als u toch stiekem uw vinger hebt gestoken in het verse gehakt. Niemand zal u erop aanspreken. Zo vrijblijvend is het. Kunnen we dus even alles vergeten en verdergaan onder het motto "eten en laten eten"? En laat het stoofvlees zeker smaken, zondag!